Mijn taaldocent George Groot zei op de Faculteit Theater tegen me: “Jacolien, je schrijft persoonlijke stukken als krantenberichten”. Het was duidelijk niet bedoeld als een compliment. Daarom heb ik mijn ‘wie ben ik’-krantenbericht omgedacht naar een stiftgedicht* met als achterliggende gedachte: Less is more.
*Een stiftgedicht ontstaat niet door te schrijven maar door in een bestaande tekst woorden te schrappen.
Op de middelbare school ontdekte ik met dank aan Hindrik, een prachtige maffe kunstenaar, de liefde voor theater en voor spelen. Voor het eerst speelde ik de hoofdrol in een tekstloos stuk waarin alle spelers de hele voorstelling de mond wijd open hadden. Zie je het voor je? Bizar en bijzonder, ik leerde een nieuwe wereld kennen, een wereld waarin je buiten de lijntjes mocht kleuren, een wereld waar ik door werd geraakt. Ik wilde naar de toneelschool! In eerste instantie werd ik te jong bevonden, maar na 2,5 jaar werken in de psychiatrie had ik op dat moment genoeg levenservaring opgedaan om wel door de auditie heen te komen.
Tijdens de opleiding aan de HKU Faculteit Theater in Utrecht ontdekte ik dat ik graag geëngageerd theater maakte en studeerde af met theater niet door maar voor mensen met een verstandelijke beperking. Na mijn afstuderen ging ik lesgeven en regisseren. Spelenderwijs kwam ik al snel in contact met het vak trainingsacteren. Daar kwamen spel, mensen en leren bij elkaar. Na jaren op intuïtie en ervaring te hebben gespeeld, heb ik in 2010 de opleiding bij Dubbel E gedaan en ben nu CPION (Centrum Post Initieel Onderwijs Nederland) gecertificeerd trainingsacteur.
Ik woon met vriend en zoon in de Achterhoek.
Als acteur, als mens, blijf ik geïnspireerd worden door de Michael Chekhov acting technique. Met name het non verbale deel (expansion, contraction en psychological gesture) heeft mijn bijzondere fascinatie. De techniek voedt mij om authentiek te spelen en open te blijven staan voor de mensen waar ik mee werk. Niet doen alsof, maar zijn alsof met het hart bij de deelnemer.